mason

Ég undraðist lífið, þess leiðir og rök

og leyndustu tilveru dóma.

Ég leitaði að endi og upprunans sök

og eðlis míns kannaði dróma.

Mér fannst sem ég ætti að verjast í vök,

ef vísindin bárust á góma:

Þau kenndu um aflheimsins orku og tök

og efnin á hringsóli, bundin og slök.

— Ég treysti ei á mannvisku tóma

og töfrandi kenningaljóma.

Ég finn með mér eðlis míns eilífu rök

við innsýn i hjarta míns dóma.

Ég veit hvað það er, sem í brjósti mér brýst

sem bandingi, lokaður inni.

Ég skil hvað af öllum þeim átökum hlýst:

Mér er sem ég lausnina finni.

Ég sjálfur það er, sem til atlögu býst

úr örlagaskelinni minni.

Hún hefur að sál minni saumað og þrýst.

— Í svigrúmið eilífa fangelsið snýst,

svo vonirnar sigurhrós vinni

og vanmætti bandingjans linni.

Ég veit það er andinn, sem berst um og brýst

í brjósti mér, fjötraður inni.

Og múrarnir opnast sem útgöngudyr.

Í árheiði ljómar mér sunna.

Hún skinið ei hefur í fangelsið fyr

svo fagurt um ævina runna.

Og vonglaður fanginn til vegar ei spyr,

ef virkið er hrunið til grunna.

Hann sér, að hann þarf ei að kreppast þar kyr,

fyrst kominn er dagur með ljúfasta byr

um ljósbrautir ódáins unna

til allífsins svalandi brunna.

Nú brosa við önd minni útgöngudyr

og eilífðar vormorgunsunna.

Og vorhuga frelsinu fagnar mín önd

og finnst sem við takmarkið stæði.

Hún stefnir að árbjarmans roðagulls-rönd,

sem rís upp úr aldanna flæði,

og eygir þau heilögu hugsjónalönd

með hreinleikans fylling og gæði.

Hún veit hún er óhult í Alföður hönd

og örugg um björgun á lifenda strönd,

því byrinn, sem ber hana um græði,

er blíður sem ljóðfall í kvæði.

Með leysingjans feginleik fagnar mín önd

sem frelsuð í himninum stæði. —

Mér andi guðs beindi í hæðirnar hátt

frá hreggsollnu mannraunaflóði

og fjarlægði hrollkalda fangelsisnátt

og fyllti mig djörfung og móði

og þaggaði hjarta míns hamstola slátt

og hróp gerði að fagnaðarljóði,

—því keppi ég farsæll í frelsisins átt

með fjársjóð, er heimurinn metur oft smátt:

Sá auður er eilífðargróði

og arfleifð í kærleikans sjóði.- 

Á arnvængjum þrái ég að hefja mig hátt

frá helslóð í tímanna flóði.

(Steinn Sigurðsson 1872-1940)

það er engin mælikvarði á heilbrygði neins að vera viðurkenndur í sjúkum heimi. Við getum greint nærveru sálarháskans þegar hann gegnsýrir hugsun okkar og leitast við með rökum að fá samþykki fyrir því ósiðlega.

Þessi falski hagvöxtur sem smeygir sér inn með eigin röksemdum, þetta sýnilega einskýrsverða greiðslugetu gildismat sem er andhverfa raunverulegra gilda.

Að endingu kemur engin til með bjarga þér frá þínu eigin lífi. Flestir vakana upp frá innrættum álögum lífsins skömmu áður en ævinni lýkur, hafðu því í huga að síðasta dansinn stígur þú einn.

Reynsla endurspeglar val, -er tjáning tilverunnar og skuldbindur leiðina að sannleikanum, -sem er sá tilgangur lífsins sem helgar meðalið.

Möguleikarnir eru fullnýttir með því að sleppa því sem ekki er lengur til staðar og þjónar hvorki tilganginum né samfélagi. Það er í þesskonar tiltekt sem nýir möguleikar fæðast.

Á hverjum degi má finna tilgang til að nýta þann kraft að verða farvegur alheimsins. Þetta gerir mögulegt að viðhalda þeirri gullgerðalist sem býr í anda, hjarta, huga og líkama.

Við upplifum tilgang þegar við tengjumst uppsprettu alls þess sem er og mun alltaf verða.

Innsæið er hinn helgi spírall ódauðlegrar tilveru. Þegar innsæið sameinast eðlishvötum, vitsmunum og tilfinningu verður hugurinn frjáls frá félagslegum samanburði.

Ímyndunaraflið kemur í stað sjálfsins þegar frelsinu frá samanburði er náð. Umbreytingin verður að tjáningu alheimsins.

Orka vitundarinnar tengir okkur við andann. Innsæi er brúin sem tengir sköpunargáfuna við veruleikann.

Þar er að finna tilgang umbreytingarinnar, uppruna sálarinnar, mótun framtíðarsýnar og alla möguleika.

Þegar yfirborði tifinningalegrar vitundar í tjáningu veður ekki náð vegna rökhugsana hefur sjálfhverfan tekið stjórn tilverunnar sem virkur þátttakandi í félagslegum veruleika.

Upplifun tilfinninga verður þannig að ölduróti með djúpum dölum og toppum, þar sem tilfinningarnar brotna á endanum eins og brim við grýtta strönd í formi reiði, missis og sorgar.

Þráhyggjan felst í ásókninni í félagslegan samanburð, sem viðheldur neikvæðum tilfinningum, og er takmarkandi vegna endalausra efasemda um eigin stöðu og getu.

Farvegur þannig hugsana kaffærir ítrekað möguleika hjartans.

Það að komast af hefur orðið að verkefni daglegs lífs. Félagslegri stöðu er þröngt skorinn stakkur sem markar reynslu og upplifun.

Ógreinanleg öfl skilyrða stöðu vitsmuna- og tilfinningalegra viðbragða í gegnum samkeppni, ótta og eigingirni, sem blindar sýn á hina sönnu hugsjón.

Hluti af sjálfinu er drepið daglega með því að tortryggja getu í hugarstríði við að geta ekki lifað og dafnað á eigin forsemdum í samfélagi við aðra.

Þetta dregur úr mætti þess upplýsta huga, sem má finna í hjartanu, og að endingu lokar það fyrir traustið á innsæi sálarinnar.

Samfélagsmiðla veruleikinn er tálsýn. Um er að ræða rökfræðilega vélmennsku sem ætlað er að dreifa athyglinni; halda henni þannig upptekinni og hefta sköpunargáfuna. Um leið leggja grundvöll að rafrænum veruleika.

Allir fæðast einstakir, -skapandi á sinn tilfinningalega og vitsmunalega hátt. Innræting samfélagsins heftir þennan skapandi kraft og takmarkar upplifun ímyndunaraflsins með  straumi einskyrsverðra upplýsinga.

Margir gera sér ekki lengur grein fyrir hver er tilgangur tilverunnar. Þau eru orðin svo fá tækifærin í nútímasamfélagi til að láta ljós sálarinnar skína.

Ef þú ert enn kúplaður inn á gamla normið, þá muntu eiga erfiða næstu mánuði og ár. Skiptu því um gír, annars endarðu líklega fastur ásamt fjöldanum spólandi í skafli sem þú ætlaðir aldrei að vera í.

Þú verður að átta þig á að færðin hefur nú þegar breyst ný aksturskílyrði tekið við. Ef þú sérð ekki nógu vel í gegnum kófið í huga þínum til að átta þig á þeim skelfilegu breytingum sem nú eiga sér stað, þá muntu missa af tækifæri lífs þíns og verða fyrir strætó út í miðjum skafli.

Við erum á fleygiferð inn í öld vatnsberans og ný hugmyndafræði krefst innra frelsis, þess sem stendur í algerri andstöðu við forna hugmyndafræði ytri valds. Þessi skafl hefur verið í kófi kortanna lengi, og það mun alltaf að birta aftur.

Búðu þig undir mikla, jafnvel trúarlega orrahríð milli tveggja krafta þar sem alheimurinn vinnur að því að koma sér í jafnvægi undir nýju normi. Þú ert ekki hér til að keyra í gegn að vild, en þú ert hér til að opna fyrir alla möguleika sem ferðin býður upp á, -möguleikinn á að að verða breytingin.

Þetta er í raun sú stund sem beðið hefur verið eftir af fjöldanum. En sjónhverfing valdsins gefur aldrei eftir án þess að afhjúpa sig fyrir hverju það raunverulega stendur. Loksins er allt undir berum himni fyrir allra augum og það er ljóst þeim sem það kjósa að sjá að kerfið er komið á leiðarenda í viðleitni sinni við valdboð fyrir allt mannkyn.

Þeir sem læra að ganga stöðugir í takt við sinn innri sannleika geta forðað sér frá ósjálfstæði, ótta, hóphugsun og heimsku hjarðarinnar. Þú munt þurfa geðslag, þrautseigju og anda til að þæfa í gegn, annars verðurðu strekktur í yfirþyrmandi af ótta, og þú endar fastur með hinu sauðunum í einni alhæfingu fjölmiðlanna og munt fylgja blindslóð þeirra.

Orka þín verður svelgd upp af utanaðkomandi öflum, sem munu hamla andlegum og innri vexti þínum, og þú verður dæmdur til að spóla gramur í leifum deyjandi hugmyndafræði, færð einungis að beita þér með átökum í deilum og baráttu annarra. Sem er náttúrulega bara heimska.

Eitt af því sem ég tek mjög skýrt eftir þessa dagana er hvernig eðli sannleikans, og uppspretta hans, er að breytast.

Þann sannleika sem einu sinni var hægt að finna í samhljómi sameiginlegrar sögu hafa fjölmiðlarnir nú afbakað til að selja okkur í þágu eigenda sinna. Allt annað hefur verið merkt upplýsingaóreiðu.

Einangrun undanfarins árs hefur skorið á sambönd okkar við aðra, þannig að nú er eins og við séum öll að vafra um í speglasal. Í fyrstu opinberaði aðskilnaðurinn sönnustu mynd okkar, -og okkar nánustu. Og nú, þessum mánuðum seinna, þegar við hugleiðum samskipti okkar, getum við séð skýrar en nokkru sinni fyrr hvað við þurfum að vita og gera til að þróast og vaxa. Þarna er nýtt innra frelsi. Ef við hunsum það munum við festast á úreltu fari tilverunnar.

Svo ég spyr. Hvernig hafðirðu það þegar heimsfaraldurinn féll af himni ofan?

Fórstu í kerfi? -fraustu? -hversu langt inn í hugann komst óttinn? -léstu hann ná til hjartans? -tapaðirðu einhverjum hluta samúðar þinni til annarra?

Kannski er innsta eðli þitt falleg mynd mannúðar. Uppgötvaðirðu nýja dýpt í samúð þinni í þessu öllu saman? -fannstu huggun í gjafmildi eða samkennd? - hughreystirðu sál þína? -opnaðirðu hjarta þitt?

Hvað lærðirðu annars um sjálfan þig?

Veittu því athygli hvernig þú birtist öðrum þessa dagana. Vegna þess að það eru tvær hjálparsveitir í skaflinum þessa stundina. Önnur þeirra starfar í fjölmiðlum og er með faglega vel skipulagða björgunarsveit við að bjarga verstu eiginleikum mannkyns. Hin er í huga þínum og hjarta, og býður upp á óvenjulega möguleika til persónulegrar þróunar. Að hvoru sem þú einbeitir þér mun það verða það sem þú færir öðrum úr lífi þínu og mun ákvarða hvaða viðbrögð þú færð frá heiminum.

Glöggur vinur sagði mér nýlega að kærleikurinn sem við upplifum í lífi okkar sé skýrasta spegilmynd þess sem við raunverulega erum sem manneskjur.

Svo hvernig sérðu samskiptin í þínu lífi? Ertu að upplifa kærleika, eða kannski svekkelsi? -er það vellíðan, eða kannski tómleiki? -er það gleði, eða finnst þér þú kannski vera bældur? -finnurðu fyrir þenslu, eða samdrætti? -geturðu skynjað á samböndum þínum hverjir gefa orku og hverjir stela orku? -hvað gengur upp hjá þeim færu en miður hjá öðrum?

Hverju þarftu að breyta til að eiga það samband við umheiminn svo hann færi þér hamingju, gleði, frið og frelsi?

Ég hef verið íhuga þetta undanfarið og haldið rólega út í tómið, beðið eftir að sjá það sem sjálfkrafa birtist. Hér eru nokkur atriði sem komu upp hjá mér, þau eru eins og tilmæli. Eins og uppfærðir gps punktar til að keyra eftir þar sem við þæfum sameiginlega í gegnum skaflinn skelfd í stríði þeirrar stjórnunar sem björgunarsveitir fjölmiðlanna láta út ganga í ótta við kærleika þeirra sem eru tilbúnir að ýta okkur áfram. Njótið veðursins og stefnið í gegn.

 1. Umfram allt annað, vertu hreinn, beinn og heiðarlegur. Vertu sá sem segir það sem of lengi hefur verið látið ósagt.

2. Haltu ekki aftur af hjálpsemi og kærleika. Þú hefur ekki tíma til þess lengur.

3. Gerðu þig styrkan, líkamlega, tilfinningalega og andlega.

4. Æfðu róttækan aðskilnað við viðtekna innrætinguna, -slökktu. Við verðum að skapa rými fyrir nýja hugmyndafræði.

5. Lærðu að njóta þolinmæðinnar við að leyfa málum að þróast án þess að neyðast til neins.

6. Tjáðu þig eins og þú hefur aldrei gert áður. Vertu raunverulegri. Vertu sannari. Vertu opnari. Vertu meiri asni. Vertu meira þú.

7. Leifðu dauðanum að verða hvatninguna sem þú þarft til að gera það sem þig langar til að gera. Klukkan tifar hraðar en nokkru sinni.

8. Ekki verða hissa þegar málin ganga mun betur fyrir sig en þú hefðir getað ímyndað þér.

9. Gefðu öðrum eins mikið frelsi og þú þolir, og gefðu þeim þá aðeins meira. Leyfðu þeim að hafa sínar heimskulegu skoðanir, og haltu áfram að sýna kærleika gagnvart öllu sem þú hefur fengið.

10. Ekki láta rökhugsunina öllu stjórna. Stýrðu með hjartanu.

11. Gerðu persónulega þróun að aðal tilmælum þínum og fylgstu með því hve fljótt líf þitt breytist til hins betra.

12. Vertu sá sem brosir hvað mest og sýndu öðrum hvernig á að losna undan hörmungum heimsins.

13. Sparaðu kraftinn þar til tíminn er kominn, notaðu þá fullan styrk.

14. Haltu þig við það sem þú hefur stjórn á og fjarlægðu þig því sem þú ræður ekki við.

15. Haltu þig að því sem þú hefur lært hingað til. Lærðu af því sem þú getur lært og láttu annað vera.

16. Myndaðu sambönd, finndu sameiginlegan grundvöll, byggðu brýr og vertu til staðar fyrir aðra.

17. Lærðu að fylgjast markvisst með umhverfinu og fólkinu í kringum þig.

18. Endurskrifaðu reglur eftir þörfum til að hámarka vellíðan og lágmarka streitu.

19. Leyfðu þér að gráta, öskra eða hvað sem er til að tryggja að þú sért farvegur fyrir neikvæðar tilfinningar, en ekki stífla.

20. Æfing, æfing, æfing. Æfðu daglega hugmyndir þínar. Ræktaðu innri frið þinn og styrk með samfellu áforma.

21. Hámarkaðu áhrifin eins og möguleg er og leggðu þig fram um að vera hvetjandi fyrir aðra.

Endursögn á 21 NEW RULES FOR 2021 eftir Dylan Charles

Stærsta spurningin sem við stöndum frammi fyrir er sameiginleg og varðar okkur öll. Hvers vegna hegðum við okkur svona illa? Og ekki bara illa, heldur þannig að það er skaðlegt okkar líðan. Það liti meira en lítið undarlega út, jaðraði hreinlega við bilun, ef sérhver dýrtegund skaðaði vísvitandi umhverfi sitt og lífsviðurværi. Við mennirnir teljum okkur hafa þann veigamikla þátt fram yfir dýrin að vera meðvitaðir um gjörðir okkar bæði í hugsun og verki. Svo, aftur er spurt - hvað hefur farið úrskeiðis á milli eyrnanna á okkur sem tegund?

Þessarar spurningar hefur s.s. verið spurt margoft í gegnum tíðina, aftur og aftur, af hugsuðum, heimspekingum, og dulspekingum. Þetta er spurning sem hefur snert mikinn fjölda fólks. Og samt er það fyrst núna sem hún ætti að valda verulegum áhyggjum þar sem í fyrsta skipti í mankynssögunni erum við samtengd með alþjóðavæðingunni. Þegar samskiptatæknin er komin á heimsvísu erum við að deila hugmyndum okkar, sögum, skoðunum og hverju því sem hugurinn býður um alla jörðina. Við vitum nánast samstundis hvað er að frétta í fjarlægu heimshorni.

Nú á tímum lítur sérviska og neikvæð viðvera hörmulegar út en nokkru sinni fyrr í sameiginlegu hugarfari samfélagsmiðlanna. Það er engu líkara en að andlegt smit hafi tekið sér bólfestu í hugarfari fólks; komist inn í sameiginlega meðvitund okkar og geri okkur vanfær um að lýsa því sem okkur raunverulega býr í brjósti af ótta við að verða dæmd neikvæð og sérvitur. Í stuttu máli skal gerð grein fyrir því hvernig þetta heilkenni virkar skaðlega í ljósi sálarfræði hugmynda Carls G Jung.

Jung gerði sér fulla grein fyrir því að það sem kemur fram hnattrænt er að miklu leyti framtíðarsýn á nokkurs konar einkenni ómeðvitaðs sálarlífi mankyns. Jung lýsti hugtakinu sem „sameiginlegu meðvitundarleysi“ í ritgerð sinni „Uppbygging hins ómeðvitaða“ árið 1916, og hélt áfram að móta hugmyndir sínar frekar í síðari ritum. Í ritgerð sinni „The Significance of Constitution and Heredity in Psychology“ árið 1929 skrifaði hann að „fyrirmyndir“ – og afleiddar „erkitýpur“ eins og hann kallaði, til kæmu í gegnum undirliggjandi ómeðvitaða sálartengingu og væru í reynd ekki uppgötvaðar meðvitað hver fyrir sig af hverjum og einum.

Jung lýsti því yfir að ómeðvitaður „sálfræðilegur hjúpur,“ sem hann kallaði sameiginlegt meðvitundarleysi, ætti sér djúpar rætur af erfðafræðilegum forsemdum. Í þessari ritgerð skrifaði hann að; „sameiginlegt meðvitundarleysi samanstendur af sálarlífi forfeðra okkar allt aftur til fyrstu upphafs. Úr því umhverfi sem allir meðvitaðir sálrænir atburðir hafa orsakast, og þess vegna hefur það þau áhrif að skerða frelsi meðvitundarinnar, þar sem stöðugt er leitast við að bera alla meðvitaðar orsakir saman við hið þekkta“.

Jung taldi að meðvitundarleysi sé því ekki þróað af hverjum og einum heldur sé það fengið í sameiginlegan arf. Það er að segja, við erfum sálræna viðburði sem ná aftur til fyrstu byrjunar. Hvað þá ef spilling eða niðurbrot, svo sem sálarháski, hefur þegar komist inn á þetta sálfræðilega hjúp og birtist nú sem áreiti á sviði sameiginlegs andvararleysis mannkyns? Við gætum mjög vel verið að fást við geðsjúkdómsvaldandi hugarveiru, sem smitar einstaklingsbundinn huga frá undirliggjandi sameiginlegum uppruna.

Þetta er ekki bara ímyndun heldur mjög raunverulegur möguleiki. Ef við tökum sem dæmi nútíma samlíkingu úr tölvunarfræði, þá er þetta svipað því hvernig vírus kemst inn í tölvur okkar með spilliforit eða til að breyta kóðuninni. Slíkur andlegur sjúkdómsvaldur myndi starfa á sama hátt með því að setja upp eigið „spilliforrit“ í huga okkar. Oftast erum við ekki meðvituð um hvernig forritið virkar því það vinnur samhliða eigin huga þar til það tekur næstum fullkomlega yfir. Með tímanum myndi okkar eigið sálfræðilega upplegg laga aðskota hugmyndir og tileinka sér þær í daglegu lífi. Með öðrum orðum, við myndum að lokum líta á þær sem okkar veruleika.

Nútíma vísindi staðfesta að efnislegi alheimurinn er ekki efnislegur á þann hátt sem fyrr var haldið eða áður var kennt. Nú er um að ræða orku, sem þéttis í form sem við upplifum sem efni. Samhengið er ekki lofttóm heldur samanstendur af mjög þéttri orku sem myndar sjónhverfingu sem ekki er til staðar í raun. Nútímalegir vísinda heimspekingar kenna einnig að þessi sjónhverfing, sem ekki er staðbundin, sé í reynd meðvituð. Allt efnislegt í alheiminum er sýn sem okkur hefur verið innrætt frá blautu barnsbeini hvers eðlis er, afleidd birtingarmynd frá þessari þéttu orku sem ekki er staðbundin.

Að sama skapi er meðvitund manna ekki staðbundið fyrirbæri, og starfar bæði innan líkamans  og utan hans. Hafandi þetta sjónarhorn í huga ætti það að hjálpar til við að skilja hvernig geðveira gæti smitað og haft áhrif á mannlíf óháð staðsetningu og líkamlegri nálægð. Sálræn orka starfar innan svæðis sem ekki er staðbundið og sem tegund erum við tengd því sem við gætum kallað „tegundarhugur“ sem liggur um jörðina eins og sálfræðilegur geðhjúpur. Raunveruleikinn sem við lifum í er fullur af andlegum fyrirboðum og spám. Eins og Jung benti á eru ómeðvitaðir hugsanir okkar hluti af heiminum alveg eins og meðvituð hugsun.

Rétt eins og ranghugmyndir í geðrofi eru raunverulegar fyrir þeim sem þær upplifir þá er hættan sú að fjöldin smitist af skaðlegum hugmyndum einfaldlega með því að hafa ekki hugann hjá sér, við gætum verið með illar eða reiðlegar geðrofssinnaðar hugsanir sem gætu komið fram í raunverulegri hegðun. Hver kannast ekki við að hafa haft hugljúfar eða andstyggilegar hugsanir? Spurningin ætti að vera þessi; var þessi hugsun upprunnin innra með mér, eða kom hún utan frá? Þar sem geðsjúkdómsmitið er ekki staðbundið fyrirbæri er mögulegt að við smitumst af því í mismiklum mæli. Eða réttara sagt af þesskonar hugsanagangi. Og það versta er að flestir verða meðvitundarlausir og óafvitandi smitberar þessa sjúkdómsvalds.  Jung orðaði það eitthvað á þessa leið;

"Stríð, ættarveldi, félagslegar sviptingar, landvinningar og trúarbrögð eru yfirborðskennd einkenni leyndrar sálfræðilegrar afstöðu sem er ókunn jafnvel einstaklingnum sjálfum og ekki heldur samin af neinum einum ... en öll framtíðin, öll saga heimsins, er á endanum afsprengi þessarar dulinna samantekta einstaklings heimilda."

Seinna á lífsleiðinni varð Jung enn beinskeyttar varðandi væntanlegrar ógnar mannssálarinnar. Hann sagði; „það verður enn augljósara að það verður ekki hungursneyð, jarðskjálftar eða krabbamein sem ógna manninum mest, heldur mun það verða maðurinn sjálfur sem verður mesta hætta mannsins, af þeirri einföldu ástæðu að það er engin fullnægjandi vernd gegn þeim faraldri sem á eftir að herja á sálina, sem getur orðið óendanlega afdrifaríkur, skaðlegri en verstu náttúruhamfarir." Jung var ljóst að sálarfaraldrar gátu orðið að raunveruleika og benti á að mannkynið væri í hættu vegna þess að sálarheill manna er í mikilli hættu.

Þetta sama hugleiddi eðlisfræðingurinn og hugsuðurinn David Bohm, sem var einnig meðvitaður um þessi andlegu smit, síðari á ævi sinni benti hann á hvernig við gætum barist gegn þessum vanda: „Þetta er svipað hverjum öðrum vírus – nema hann er einhverskonar sjúkdómur í hugsun, þekkingu og upplýsingum, sem dreifist um allan heim. Því fleiri tölvur, útvörp og sjónvarpsskjáir sem við höfum, því hraðar mun hann dreifast. Þannig að sú hugsun sem er í gangi í kringum okkur byrjar að taka yfir hjá okkur öllum jafnvel án þess að við tökum eftir því. Þetta dreifist um ljósvakan og samfélagsmiðla eins og vírus og hvert og eitt okkar nærir þann vírus.

Eina leiðin til að stöðva sýkinguna er að þekkja meinið og viðurkenna. Ef eitthvert okkar byrjar að skoða það, verður að kanna upptök meinsins. Eini sanni valkosturinn gegn „sálarháskanum“ liggur í því að viðurkenna hann og samþykkja nærveru hans. Þessi andlegi sjúkdómsvaldur, hvort sem hann er kallaður sálarháski eða geðrofs-vírus, er í raun að hverfa til baka og afneita tækjum mannsandans. Til að vinna bug á áhrifum hans verðum við að snúa okkur inn á við til að finna styrk og stuðning í okkar æðri mætti.

Það væri röng ákvörðun að aðlaga okkur að spilltu kerfi nútímans, þannig munum við að lokum spillast sjálf. Samt munu líklega fæstir taka eftir nokkrum sálarháska í umhverfi sínu, þar sem spilling hefur orðið „normið.“ Okkur er holt að minnast vinsællar tilvitnunar í Krishnamurti - „það er engin mælikvarði á heilbrygði neins að vera viðurkenndur í sjúkum heimi.“ Við getum greint nærveru sálarháskans þegar hann gegnsýrir hugsun okkar og leitast við með rökum að fá samþykki fyrir því ósiðlega. Þessi falska sál sem smeygir sér inn undir með eigin röksemdum, þessi ósýnilega einskýrsverða viska sem er andhverfa raunverulegra gilda. Þetta er gert á ábyrgð þess sem kalla mætti „gamla sálin“ þ.e.a.s. hugsanamynstur; landvinninga, samkeppni, ritskoðunar og eftirlits.

Þesskonar ógn kemur ekki frá byssum eða sprengjum; þegar hún leitast við að þvinga fólk til samræmis, sem verður að lokum stjórnun með vafasaman tilgang. Slík stjórnun getur komið frá ómeðvituðum kennurum, atvinnurekendum, vísitölum yfirvalda, rétt eins og gráðugum fjármagnseigendum; sem setja okkur undir pressu, neyða okkur til óvirkni eða hljóta verra af. Og boðberar þessa eru í því sem virðast bestu störfin, dýrustu fötunum og koma með hvítt tannkremsbros á vör á skjáinn.

Hvert og eitt okkar getur bæði verið í sálarháska og um leið hugsanlegir heilarar fyrir okkur sjálf og aðra. Dæmigerður „sálar heilari“, að mati Jungs, gæti verið sálfræðingur eða heilarar sem finnur sig knúinn til að meðhöndla aðra vegna eigin reynslu eða upplifunar af sálarháska. Persónuleg reynsla vegna áfalla er sá hvati sem síðar getur hjálpað til við að auðvelda lækningu annarra. Þar sem við deilum sameiginlegri sál (sameiginlegri vitund) sem tegund, þá á hvert okkar hlutdeild í sameiginlegu sári mannkyns.

Hin raunverulega barátta í dag stendur ekki bara í sambandi við þá þvingun sem er ýtt að okkur í gegnum almenna miðla, pólitískan rétttrúnað, þjóðernisátök, innantóma hugmyndafræði, og óttablandnar skoðanir- heldur meira á milli innra frelsis mannsandans og þeirra hamla sem viðgangast á andlega menningu í spilltum samfélögum. Spurningin sem Don Juan lagði fyrir námsmann sinn Carlos Castaneda er enn í fullu gildi - „Spyrðu síðan sjálfan þig og aðeins þig einan, þessarar einu spurningar ... er þetta leið hjartans?" Ef það er, þá er leiðin góð, ef ekki, þá er hún þér gagnslaus, því það mikilvægasta í þessum heimi er ekki að finna á neinum stað utan okkar sjálfra. Sérhvert samfélag eða menning sem viðurkennir ekki, og styður manneskjuna sem andlega veru mun á endanum vafra um án lífvænlegrar framtíðar.

Í þessum stutta pistli hefur verið sett fram tilgáta sem kalla má „sköðuð sál“. Uppruni þessa sálarháska er óljós og ætti að vera stöðugt til umræðu. Þar getur verið um að ræða sameiginlegt geðrof siðmenningarinnar, andleysi, hvatvísi, græðgi eða sambland af öllu þessu. Eins getur það verið eitthvað annað sem inniheldur svipaða þætti.

Hver sem undirrótin er, þá er það samt alveg á hreinu að háskinn er til staðar í sameiginlegri sál mannkyns og það þarf að viðurkenna hann eins og hann er - og uppræta. Kannski eru skemmdirnar, sem við völdum í heiminum og blasa við í dag, hluti þessarar upprætingar - eins konar viðurkenning á vandanum. Sé svo þá ættu allir að geta hagað sér sem „sálar heilarar“ svo við þróumst í átt að örlögum sem göfga manninn hér á jörð. Eða eins og Gandih komst að orði „breyttu sjálfum þér og þú hefur breytt heiminum“.

Endursögn á; JUNG & THE INVASION OF THE COLLECTIVE MIND eftir Kingsley L. Dennis

Er það bara ég, eða er það tíminn sem er að flýta sér? Þá á ég ekki við það að maður sé að eldast og tímalínan þar af leiðandi að styttast í annan endann. Margir sérfræðingar hafa bent á að samfélagsmiðlarnir hafa orðið til þess að tími fólks hefur minkað. Þó svo tæknin eigi að spara okkur tíma þá hafa aukaverkanir hennar orðið til þess að mun fleiri möguleikar bætast við á tímalínuna. Jafnvel svo margir að heilastarfsemin ræður ekki við að greina þá þó svo að þeir snerti okkur tilfinningalega.

Sagt er að til nútímamanneskjan berist fleiri möguleikar á einum degi en fólki í upphafi 19. aldar stóð til boða á 7-8 ára tímabili. Fyrir nokkrum árum var gerð athugun á athyglisgáfu og komist að þeirri niðurstöðu að fólk hefði misst stóran hluta tíma til að draga ályktun. Þetta gerist vegna aukinna upplýsinga. Samkvæmt athuguninni var ályktunartíminn árið 2000 að meðaltali 12 sekúndur þar til nýr möguleiki bættist við til að draga ályktun af, árið 2013 hafði tæknin stytt þennan tíma niður í 8 sekúndur.

Gullfiskaminni er talið vara í 9 sekúndur, svo kannski er það ekki bara tíminn sem er að flýta sér í höfðinu á mér, sífellt meira af minninu glatast vegna aukinna möguleika til að draga af ályktun. En samtímis hefur tækni stóraukist við að geyma upplýsingar um möguleikana. Svo til hvers að eyða tíma í að draga ályktun núna eða setja möguleikann á minnið þegar má finna hann seinna á netinu til að komast að niðurstöðu? Því ekki að fletta áfram og skoða næsta möguleika?

Tikkandi tíminn á milli lífs og dauða er línan að öllu atburðum þessa jarðlífs. En frumkrafturinn, sem heldur öllu saman, er óendanlegur, eilífur og hvorki á tímalínu né honum hægt að eyða. Hann er hin eilífa hringrás spíralsins. Möguleikar óendanlegra aðstæðna okkar sveiflast hinsvegar stöðugt á milli póla gleði og depurðar. Allt getur verið gott í lífi okkar og þá skyndilega stöndum við óvænt frammi fyrir hörmungum og tilfinnanlegu tjóni, en segjum sem svo að tíminn lækni öll sár.

Það eru hugsanir okkar sem er sá lifandi kraftur er greinir á milli og það skiptir máli að það sé gert því annars hefur tilfinningin sett upplifunina í undirvitundina án ályktunar. Tifinningar eru fræ af hvaða ásetningi sem er og eru gróðursettar garð huga okkar, ósýnilega hluti veruleika okkar, hvort sem við gerum okkur grein fyrir því eða ekki bera þessi fræ ávöxt í samræmi við tegund þeirra. Sum meðvitað, önnur ómeðvitað í undirvitundinni.

Mörg máltæki hafa orðið til um þetta í gegnum aldirnar s.s að það sem þú sáir, það munt þú uppskera. Þetta er hið óendanlega lögmál endurgjaldsins - af orsökum og afleiðingum... því sem þú sáir munt þú uppskera – þú ert það sem þú hugsar daglangt. Óheppni er því óbeint ásköpuð með eigin hugsunum, meðvitað eða ómeðvitað, hugsanir eru ekki möguleikar og heppni ekki til án ásetnings. Því geta óþrjótandi óskilgreindir möguleikar haldið okkur í kyrrstöðu ómöguleikans.

Hver sá sem hefur orðið fyrir andlegri vakningu getur vottað að bókstaflega er hægt að endurskapa lífið, með því að vera meðvitaður. En það kaldhæðnislega er að það er einmitt það sem við gerum á hverjum degi í flóði óþrjótandi möguleika án þess að veita tilfinningunum eftirtekt. En meðvitundin um stórbrotna náttúru hugsana okkar og frelsi til að gera eins og við óskum er því nauðsynleg. Okkur verður stöðugt haldið uppteknum með fleiri möguleikum.

Það er hlutverk okkar að vakna til að sjá að tíminn er aðeins mælikvarði, og sem slíkur raunveruleg blekking, sem reyndar er einnig almenn vitneskja um, en hvernig hann er notaður í daglegu lífi okkar með sífellt fleiri möguleikum er afvegaleiðing. Tíminn er samt sem áður grundvallaratriði þegar kemur að því hvers vegna við erum hér, vegna þjáninga, sársauka, eftirsjár, fyrri áfalla, langana og vegna þess að það sem við hugsum mun þroska okkur og gera hamingjusamari.

Með möguleikana má vinna meðvitað, skilgreina og álykta í huganum, en það verður að gera samkvæmt tilfinningunni annars munu þeir halda okkur takmörkuðum. Um leið og við erum meðvituð augnablikinu, fullkomlega í núinu tilfinningalega, greinum við sjálfkrafa tilfinningalegar gildrur þeirra fullyrðinga sem fylgja möguleikunum. Þannig nær sálin að efla sjálfsmyndina með tímanum.