Tímalaus sál er gullfiskur

Er það bara ég, eða er það tíminn sem er að flýta sér? Þá á ég ekki við það að maður sé að eldast og tímalínan þar af leiðandi að styttast í annan endann. Margir sérfræðingar hafa bent á að samfélagsmiðlarnir hafa orðið til þess að tími fólks hefur minkað. Þó svo tæknin eigi að spara okkur tíma þá hafa aukaverkanir hennar orðið til þess að mun fleiri möguleikar bætast við á tímalínuna. Jafnvel svo margir að heilastarfsemin ræður ekki við að greina þá þó svo að þeir snerti okkur tilfinningalega.

Sagt er að til nútímamanneskjan berist fleiri möguleikar á einum degi en fólki í upphafi 19. aldar stóð til boða á 7-8 ára tímabili. Fyrir nokkrum árum var gerð athugun á athyglisgáfu og komist að þeirri niðurstöðu að fólk hefði misst stóran hluta tíma til að draga ályktun. Þetta gerist vegna aukinna upplýsinga. Samkvæmt athuguninni var ályktunartíminn árið 2000 að meðaltali 12 sekúndur þar til nýr möguleiki bættist við til að draga ályktun af, árið 2013 hafði tæknin stytt þennan tíma niður í 8 sekúndur.

Gullfiskaminni er talið vara í 9 sekúndur, svo kannski er það ekki bara tíminn sem er að flýta sér í höfðinu á mér, sífellt meira af minninu glatast vegna aukinna möguleika til að draga af ályktun. En samtímis hefur tækni stóraukist við að geyma upplýsingar um möguleikana. Svo til hvers að eyða tíma í að draga ályktun núna eða setja möguleikann á minnið þegar má finna hann seinna á netinu til að komast að niðurstöðu? Því ekki að fletta áfram og skoða næsta möguleika?

Tikkandi tíminn á milli lífs og dauða er línan að öllu atburðum þessa jarðlífs. En frumkrafturinn, sem heldur öllu saman, er óendanlegur, eilífur og hvorki á tímalínu né honum hægt að eyða. Hann er hin eilífa hringrás spíralsins. Möguleikar óendanlegra aðstæðna okkar sveiflast hinsvegar stöðugt á milli póla gleði og depurðar. Allt getur verið gott í lífi okkar og þá skyndilega stöndum við óvænt frammi fyrir hörmungum og tilfinnanlegu tjóni, en segjum sem svo að tíminn lækni öll sár.

Það eru hugsanir okkar sem er sá lifandi kraftur er greinir á milli og það skiptir máli að það sé gert því annars hefur tilfinningin sett upplifunina í undirvitundina án ályktunar. Tifinningar eru fræ af hvaða ásetningi sem er og eru gróðursettar garð huga okkar, ósýnilega hluti veruleika okkar, hvort sem við gerum okkur grein fyrir því eða ekki bera þessi fræ ávöxt í samræmi við tegund þeirra. Sum meðvitað, önnur ómeðvitað í undirvitundinni.

Mörg máltæki hafa orðið til um þetta í gegnum aldirnar s.s að það sem þú sáir, það munt þú uppskera. Þetta er hið óendanlega lögmál endurgjaldsins - af orsökum og afleiðingum... því sem þú sáir munt þú uppskera – þú ert það sem þú hugsar daglangt. Óheppni er því óbeint ásköpuð með eigin hugsunum, meðvitað eða ómeðvitað, hugsanir eru ekki möguleikar og heppni ekki til án ásetnings. Því geta óþrjótandi óskilgreindir möguleikar haldið okkur í kyrrstöðu ómöguleikans.

Hver sá sem hefur orðið fyrir andlegri vakningu getur vottað að bókstaflega er hægt að endurskapa lífið, með því að vera meðvitaður. En það kaldhæðnislega er að það er einmitt það sem við gerum á hverjum degi í flóði óþrjótandi möguleika án þess að veita tilfinningunum eftirtekt. En meðvitundin um stórbrotna náttúru hugsana okkar og frelsi til að gera eins og við óskum er því nauðsynleg. Okkur verður stöðugt haldið uppteknum með fleiri möguleikum.

Það er hlutverk okkar að vakna til að sjá að tíminn er aðeins mælikvarði, og sem slíkur raunveruleg blekking, sem reyndar er einnig almenn vitneskja um, en hvernig hann er notaður í daglegu lífi okkar með sífellt fleiri möguleikum er afvegaleiðing. Tíminn er samt sem áður grundvallaratriði þegar kemur að því hvers vegna við erum hér, vegna þjáninga, sársauka, eftirsjár, fyrri áfalla, langana og vegna þess að það sem við hugsum mun þroska okkur og gera hamingjusamari.

Með möguleikana má vinna meðvitað, skilgreina og álykta í huganum, en það verður að gera samkvæmt tilfinningunni annars munu þeir halda okkur takmörkuðum. Um leið og við erum meðvituð augnablikinu, fullkomlega í núinu tilfinningalega, greinum við sjálfkrafa tilfinningalegar gildrur þeirra fullyrðinga sem fylgja möguleikunum. Þannig nær sálin að efla sjálfsmyndina með tímanum.