Lausn

Ég undraðist lífið, þess leiðir og rök

og leyndustu tilveru dóma.

Ég leitaði að endi og upprunans sök

og eðlis míns kannaði dróma.

Mér fannst sem ég ætti að verjast í vök,

ef vísindin bárust á góma:

Þau kenndu um aflheimsins orku og tök

og efnin á hringsóli, bundin og slök.

— Ég treysti ei á mannvisku tóma

og töfrandi kenningaljóma.

Ég finn með mér eðlis míns eilífu rök

við innsýn i hjarta míns dóma.

 

Ég veit hvað það er, sem í brjósti mér brýst

sem bandingi, lokaður inni.

Ég skil hvað af öllum þeim átökum hlýst:

Mér er sem ég lausnina finni.

Ég sjálfur það er, sem til atlögu býst

úr örlagaskelinni minni.

Hún hefur að sál minni saumað og þrýst.

— Í svigrúmið eilífa fangelsið snýst,

svo vonirnar sigurhrós vinni

og vanmætti bandingjans linni.

Ég veit það er andinn, sem berst um og brýst

í brjósti mér, fjötraður inni.

 

Og múrarnir opnast sem útgöngudyr.

Í árheiði ljómar mér sunna.

Hún skinið ei hefur í fangelsið fyr

svo fagurt um ævina runna.

Og vonglaður fanginn til vegar ei spyr,

ef virkið er hrunið til grunna.

Hann sér, að hann þarf ei að kreppast þar kyr,

fyrst kominn er dagur með ljúfasta byr

um ljósbrautir ódáins unna

til allífsins svalandi brunna.

Nú brosa við önd minni útgöngudyr

og eilífðar vormorgunsunna.

 

Og vorhuga frelsinu fagnar mín önd

og finnst sem við takmarkið stæði.

Hún stefnir að árbjarmans roðagulls-rönd,

sem rís upp úr aldanna flæði,

og eygir þau heilögu hugsjónalönd

með hreinleikans fylling og gæði.

Hún veit hún er óhult í Alföður hönd

og örugg um björgun á lifenda strönd,

því byrinn, sem ber hana um græði,

er blíður sem ljóðfall í kvæði.

Með leysingjans feginleik fagnar mín önd

sem frelsuð í himninum stæði. —

 

Mér andi guðs beindi í hæðirnar hátt

frá hreggsollnu mannraunaflóði

og fjarlægði hrollkalda fangelsisnátt

og fyllti mig djörfung og móði

og þaggaði hjarta míns hamstola slátt

og hróp gerði að fagnaðarljóði,

—því keppi ég farsæll í frelsisins átt

með fjársjóð, er heimurinn metur oft smátt:

Sá auður er eilífðargróði

og arfleifð í kærleikans sjóði.- 

Á arnvængjum þrái ég að hefja mig hátt

frá helslóð í tímanna flóði.

(Steinn Sigurðsson 1872-1940)