Ást og ótti. (seinni hluti)

Þær tilfinningar sem stjórna huganum eru í megin atriðum tvær, ást og ótti.  Þegar óttinn er ráðandi er egóið við völd, oftast tengt framtíðar hugsýn eigin afkomu. 

Undanfarin árhundruð hefur óttinn, undir rós, verið talinn fyrirhyggja, skynsemin sem hefur þróast með mannkyninu og hefur komið því á þann stað sem það er dag.  Þeir hæfustu komast af.

Þegar athyglin er á óttanum, mun ótakmörkuð óttauppspretta veraldarinnar fóðra hann.  Óttinn takmarkar framför persónuleikans og fjötrar.

Óttinn er eðlileg tilfinning, en sem langvarandi lífsmunstur, er hann lamandi.  Raunsær ótti (s.s. varúð) sem þjónar þeim tilgangi að komast af á t.d. lítið skylt við það hugarvíl sem orsakar andleg vandamál.

Félagslega þóknanlegur ótti er samþykktur sem eðlilegt lífsmynstur.  Undirstaða gangverks óttans á sinn dýrslega uppruna í eðlinu við að komast af, sem innbyggt er í manns heilann.

Að losna frá neikvæðum tilfinningum óttans er líkt og að vinna sig frá öðrum neikvæðum viðhorfum eða ástandi.  Aðferðin er að leyfa óttanum að koma óheftum fram og vinna með hverja birtingarmynd fyrir sig.

Einföld tækni er t.d. "Og hvað þá?"  Með þeirri aðferð eru ótta ástæðurnar einangraðar með afleiðingum þess sem óttast er að kunni að gerast.

Sem dæmi:  "Ég er hræddur um að ég muni missa vinnuna."  "Og hvað þá?"  "Þá mun ég ekki hafa neina peninga."  "Og hvað þá?"  "Þá munum við missa húsið."  "Og hvað þá?"  "Þá munum við ekki eiga neitt heimili lengur,"  "Og hvað þá?"  "Þá munum við sennilega ekki heldur eiga peninga fyrir mat, við gætum soltið."  "Og hvað þá?"  "Þá munum við verða veik og deyja."

Hver afleiðing óttans er þannig einangruð með annarri þangað til að framrás óttans líkur, eins og alltaf, með líkamlegum dauða.  Athyglisvert er að "nálægð dauðans" er sú reynsla sem kemst næst því að útrýma óttanum við dauðann.

Næstum allar félagslegar, sálfræðilegar og líkamlegar óttaafleiðingar eru ómeðvitað einungis ítarlegar útskýringar á óttanum við dauðann, þar sem þær allar eiga uppruna sinn.  Það gæti samt tekið mínútur, eða klukkustundir, daga, eða jafnvel lengri tíma að fara í gegnum allar skelfingarnar.

Að endingu, þegar dauðinn hefur verið samþykktur og afhentur Guði, mun broddur óttans missa bitið.  Friður getur orðið afleiðing uppgjafar fyrir þeim óhjákvæmileika lífsins sem dauðinn er.  Allur ótti er því afurð þess hluta sjálfsins sem tekur mið af því efnislega.

Þessi pistill er að stórum hluta byggður á texta David R Hawkins.

Lukas 21.34  "Hafið gát á sjálfum yður, að hjörtu yðar þyngist ekki við svall og drykkju né áhyggjur þessa lífs"...