Ást og ótti. (fyrri hluti)

Þær tilfinningar sem stjórna huganum eru í megin atriðum tvær, ást og ótti.  Þegar kærleikurinn er ráðandi sem viðvarandi jákvæð tilfinning til áhrifa í samfélaginu, eikur hann sameiginlega vitund.  

Kærleikurinn er óháður gæðastöðlum, án allra fyrirvara, mótsagna eða stóryrða, hann verður ekki mældur. Leið kærleikans er fyrirgefning, viljinn til að láta af skilyrðum fortíðarinnar og hætta að líta á skoðanir annarra sem óásættanlegar.

Ást eins og hún er túlkuð í fjölmiðlum auglýsingasamfélagsins....er ekki sá kærleikur sem hér er átt við.

Sú ást sem þar er vísað til lýsir oftast örvandi tilfinningaástandi, í bland við líkamlegt aðdráttarafl, yfirráða, fíknar, kynörvunar og nýjabrums.

Sá kærleikur er oftast viðkvæmur, flöktandi og fölnar fljótt í faðmi hinna ýmsu skilyrða.

Þegar á bjátar lætur sú ást oft ljós undirliggjandi reiði og ánauð sem falin hefur verið á bak við grímuna.

Ást sem auðveldlega getur snúist í hatur er meira byggð á fíkn eða vanabindandi tilfinningasemi fremur en sönnum kærleika.

Sennilega var aldrei raunveruleg ást í slíkum samskiptum, því hatur lyktar af særðu stolti en ekki kærleika.

Sú ást sem hér er vitnað til er viðvarandi tilverustig þar sem fyrirgefning, alúð og samhjálp er leiðin til að tengjast heiminum.

Kærleikurinn er ekki vitsmunalegur og verður því hvorki menntaðu né mældur.  Kærleikurinn á bústað sinn í hjartanu.  Hann hefur getuna til að örva sálir og laða fram það besta vegna síns hreina tilgangs.

Þessi pistill er að stórum hluta byggður á texta David R Hawkins.

 

Matt  7.12  Allt sem þér viljið, að aðrir menn gjöri yður, það skuluð þér og þeim gjöra.